زیارت عشق و ایمان قدم‌هایی به سوی کربلا در سال 1404 هجری شمسی

نویسنده: دکتر سید مازیارمیر خادم نائب الشهید

اگر زبان بیان را بشکافیم و با شعله‌های عشق، دل‌ها را آتشین کنیم، هنوز هم توانایی نخواهیم داشت که ارزش پیاده‌روی به سوی کربلا را به تصویر بکشیم. آری، این راهی است که هر قدمش، صدایی از حقیقت؛ هر نفسش، جرقه‌ای از شهادت؛ و هر لحظه‌اش، درسی از مقاومت است. در این سفرِ معنوی، ما به دنبال حضرت امام حسین (ع) هستیم، آن مردی که با وجود داشتن تمام امکانات برای زندگی آرام، خود را فدا کرد تا بشریت بفهمد که زندگی بدون انصاف و عدالت، بی‌معناست.

در سال 1404 هجری شمسی، زمانی که دنیا در قالب فناوری و ارتباطات نوین غرق شده، اما انسانیت در برابر ظلم و ستم همچنان آسیب‌پذیر است، اربعین حسینی بیشتر از همیشه پیامی برای ما دارد. این پیام، پیام مقاومت در برابر ستم، پیام ایستادگی در برابر فساد، و پیام عشق در برابر بی‌عدالتی است.

حضرت امام حسین (ع)، در آستانه شب عاشورا، با آسمانی از ستارگانِ ایمان رو به رو بودند و به یارانشان گفتند: «اگر دنیا بر من باشد، ولیکن من بر دنیا نیستم.» این سخن، چراغی است در تاریکی مادی‌گرایی امروز. این جمله، دعوتی است به درک اینکه ثروت و قدرت، اگر نور ایمان را در دل نداشته باشند، بی‌فایده‌اند.

سفری به سوی ابدیت

زمانی که پاییز با خزانش می‌آید و برگ‌های درختان به زمین می‌افتند، قلب ما به یاد کربلا می‌افتد. اربعین، زمانی است که میلیون‌ها زائر با پای برهنه و دلی پر از شوق، به سوی حرم عباس (ع) قدم برمی‌دارند. این پای برهنه، نمادی از فقر و تسلیم در برابر خداوند است. این دل‌ها، نمادی از عشق و وفاداری به اهل بیت (ع) هستند.

در این راه، هر زائر، مثل قطره‌ای از دریای بی‌کران عشق است که به سوی دریا می‌رود. این سفر، تنها حرکتی فیزیکی نیست، بلکه سفری است به درون خود. در این مسیر، هر قدمی که بر زمین می‌گذاریم، یادآوری است از آن قدم‌هایی که حضرت امام حسین (ع) و یارانش در روز عاشورا بر زمین گذاشتند. قدم‌هایی که با خون شهادت، آب و هوای تاریخ را تغییر دادند.

آموزه‌های امام حسین (ع): چراغی در تاریکی

حضرت امام حسین (ع) در آستانه شهادت، با آرامشی که تنها با ایمان عمیق به خداوند حاصل می‌شود، گفتند: «هر کس که خود را فدای رضای خدا کند، هرگز از بین نخواهد رفت.» این سخن، درسی است برای جوانان و پیران امروز. درسی که می‌گوید: اگر بخواهیم زندگی‌مان معنا داشته باشد، باید آن را به خدمت انسانیت و عدالت اختصاص دهیم.

در دنیایی که ارزش‌ها دچار تزلزل شده‌اند، اربعین فرصتی است برای بازنگری در زندگی خود. ما باید بپرسیم: آیا در راه حق قدم برداشته‌ایم؟ آیا در برابر بی‌عدالتی سکوت نکرده‌ایم؟ آیا قلبمان هنوز به دنبال عشق و ایمان می‌تپد؟

اربعین 1404: دعوتی به وحدت و مقاومت

در سال 1404، اربعین حسینی بیشتر از همیشه نیازمند بازتاب عملی دارد. ما نباید این سفر را تنها به عنوان یک مراسم مذهبی ببینیم، بلکه باید آن را به عنوان دعوتی به وحدت، مقاومت و ایستادگی در برابر ظلم بدانیم. امام حسین (ع) با خون خود، خطوط راهنمایی برای ما کشیدند: وحدت در برابر تفرقه، مقاومت در برابر ستم، و عشق در برابر بی‌عدالتی.

در این روزها، زمانی که جهان با چالش‌های بزرگی روبرو است، پیام اربعین بیشتر از همیشه مورد نیاز است. ما باید از این پیام الهام بگیریم و در زندگی روزمره‌مان، به دنبال اجرای آموزه‌های امام حسین (ع) باشیم. این امتحانی است که خداوند برای ما قرار داده، و ما باید با ایمان و امید، به آن پاسخ دهیم.

پایان سخن: قلب‌ها را به کربلا بکشانید

در پایان، از شما دوستان عزیز دعوت می‌کنم که در سال 1404، قدم‌هایتان را به سوی کربلا بردارید. این قدم‌ها، حتی اگر فیزیکی نباشند، می‌توانند در دل‌ها و افکارمان باشند. بیایید با هم، در راه عدالت و حقیقت قدم برداریم. بیایید با هم، دنیا را با عشق و ایمان بسازیم.

همان‌طور که حضرت امام حسین (ع) گفتند: «هیچ نفسی نمی‌میرد مگر با اذن خدا.» پس بیایید زندگی‌مان را به این امتحان بسنجیم: آیا در راه خدا قدم برداشته‌ایم؟ آیا قلبمان هنوز به دنبال عشق و ایمان است؟

اربعین 1404، فرصتی است برای تجدید عهد با خدا و اهل بیت (ع).

«سلام علی الحسین و علی علیه السلام.»